12 Aralık 2012 Çarşamba

Ateş, Şeytan ve Korkularım





Dün öylesine güzeldi ki insanlar, bugün hepsi birer hayalet gibi karşımda duruyorlar... Dün, ben ne kadar iyiysem ,bugün onlar o kadar kötüler.Korkuyorum.Nedeni üzülmek değil korkumun yalnız kalmak değil sevilmemek, belki biraz, ama en çok korktuğum kötü olmak( onlar gibi).Başkalarına karşı değil, başkalarının gözünde değil; kendime kötü olmaktan korkuyorum.Varlığımın en ücra köşesine saklanmış olan şeytanın sesini duyabiliyorum ve onunla konuştukça mutlu oluyorum, huzur buluyorum.Sığındığım dostlukları, eksik bırakan ne kadar kayıp paçaları varsa; avuçlarının içinde sunuyor bana. Şeytana uymakla bir derdim yok.Benim korkum onun bana uyması ki, insan kendi kötülüğünü hep şeytandan bilir.Çünkü hiç birimiz kendi aklımızdan ,kalbimizden geçen fenalıkları, tek başımıza yapmaya cesaret edemeyiz.Bunu bildiğinden ,benim ateşe sığınan ve ondan acımı, başkalarını acıtarak dindirmesini isteyen yanım, şeytanla işbirliği yapmaktan korkmuyor.Hatta  belki onu bile , kendi ateşiyle yakabilmek istiyor.Ateş güçtür ve güç insanoğlunun ilk gerçeğidir.Güçlü olmanın kötülüğünden korkuyorum.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder